ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ

Featured

Ο εξωχότατος φίλος Άλκης, βασιλικός στις προτιμήσεις του και με την ικανοπτητα να βλέπει το γέλιο εκεί που άλλοι θα βλέπανε μόνο δράματα· δημιουργικός, με δικούς του ρυθμούς βασισμένους στο «Να χαρώ τη ζωή και να δώσω χαρά»: για να μπορεί κάποιος να το μετατρέψει αληθινά αυτό σε δρόμο ζωής πρέπει να είναι ανθρωπιστικά ευαίσθητος… Είναι τέτοιου είδους άντρες που μας διδάσκουν πως ο χρόνος ο ίδιος είναι για να απόλαμβάνεται…

ΑΦΗΡΗΜΕΝΟΣ

Πέτρος Πατούνας, Ψυχαναλυτής

Κάπου στη Λεμεσό, βράδυ· στο ποτήρι ουίσκι Macallan, για όσους αναρωτιούνται- μάλλον άντρες… Ώρα ανάπαυσης και διασκέδασης, το σώμα μεταξύ τους. Ομιλίες όλου γύρω, βουητό ζωής και παραπέρα χάχανα· ο χρόνος σταμάτησε, απομόνωση σ’ ένα μυστικό χώρο, δεν ακούς, βρίσκεσαι εκεί που δεν υπάρχει κίνηση, στο σημείο που ενώνονται το μπροστά και το πίσω, αυτό που αποκαλούσαν «στιγμή του πάθους» οι αρχαίοι: η πράξη που νοητά γινόταν η σύλληψη των αγαλμάτων. Μύστες σε χρόνια διαλογισμού για να φτάσουν να μπορούν να αφαιρούνται από τον κόσμο, να κατέχουν αυτό τον ιδιότροπο χώρο… και όμως κάποιος θα πει πως «Το παιδί είναι αφηρημένο»: όχι, το παιδί δημιουργεί! Δημιουργεί κόσμους και γίνεται ο ήλιος τους!

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Προκλήσεις με την κάμερα· ο φακός και ο καθρέφτης μας δείχνουν όπως νομίζουν λες και έχουν δική τους στοιχειωμένη βούληση: μας παρουσιάζουν πολλές φορές όπως δεν θέλουμε να δούμε τον εαυτό μας: χρειάζεται χιούμορ για να παραλάβουμε τον τρόμο, του ό,τι βλέπουμε τον εαυτό μας να βλέπει τον εαυτό μας.

Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ

Ήταν σε όλα μέσα, να βοηθήσει, να γνωρίσει, να μεταφέρει πληροφορίες- κοινωνικός, ευγενέστατος· μπορούσε να κινηθεί στις διάφορες παρέες και να βρει τη θέση του, είτε άρεσε είτε όχι, και φυσικά κάποτε άρεσε, κάποτε όχι. Και, παρόλο που η κοινωνικότητα του αυτή, φαινομενικά τον έκανε ένα με το πλήθος, ως κάποιον δηλαδή που θα μπορούσε να χαρακτηρηστεί «ένα από τα ίδια», ο Παντελής είναι από τα λίγα άτομα που σπούδασαν αυτό που αγαπούσαν· και όταν αγαπάς τη σπουδή σου σε ένα χώρο που τίποτε δεν μετριέται με την αγάπη τότε είσαι μεγάλος επαναστάτης. Θυμάμαι που έλαμπε όταν τον ρωτούσαν τι κλάδο ακολουθούσε, «Σπουδάζω Fire Sciences» και έμπαινε με το σώμα του ολόκληρο στις προτάσεις για να εξηγήσει το πάθος του να γίνει πυροσβέστης, πολλές φορές σε ανέραστα άτομα που, όχι μόνο δεν πιστεύαν πως μπορείς να αγαπήσεις αυτό που κάνεις, αλλά θέλαν να επιτεθούν και σε όσους είχαν αυτή την άποψη. Ακόμη είναι «παράγοντας» στις παρέες και ακόμα αγαπά αυτό που κάνει: όμορφος τρόπος για να ζεις. Καλησπέρα Παντελή -αυτή η αφοσίωση στην επιθυμία σου είναι η πραγματική μόρφωση του ανθρώπου…

ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Η πίστη έχει χίλια πρόσωπα, και παραπάνω… Χρειάζεται πίστη στο θρησκευόμενο, στον αθλητή, στο μαθητή- το να πιστεύεις σε συνδέει με αγάπη με αυτό που προσεγγίζεις, θρησκεία, άθλημα, μάθημα. Μήπως άραγε υπάρχει άλλος τρόπος να πλησιάσουμε το Θεό ή ότι είναι σημαντικό για εμάς- κάτι εκτός της αγάπης; Το τι δε χωράει στην ιδιοσυνκρασία του ατόμου που πραγματικά πιστεύει, με οποιοδήποτε τρόπο και σε οτιδήποτε, είναι η βία: αν θέλουμε να εξαλειφθεί ο άλλος γιατί κουβαλά τη «βλασφημία» ή αυτό το «ίχνος» που δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε εμείς στο μυαλό μας τότε πιστεύουμε σε είδωλα. Αυτή είναι η πραγματική ειδωλολατρία και βλασφημία: να έχουμε μένος. Και έτσι στην προσπάθεια μας να προστατεύσουμε κάτι που δεν θέλει προστάτη -ειδικά το Θεό- γινόμαστε βλασφημόγλωσσοι στο τέλος εμείς με το να μισούμε. Αλήθεια, πόσο αδύναμο θεωρούμε το Θεό ή τον Χριστό αν νιώθουμε πως θίγονται από ζωγραφιές ή συγγράματα

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΑΠΑ

Πρόσφατα έχει συζητηθεί, αρκετά θα έλεγα, αλλά όχι πάρα πολύ, το γεγονός της «εμφάνισης»  του Χριστού σε γνωστό μπαράκι της Λεμεσού, ένας Ιησούς Χριστός «βιολογικά μεταλλαγμένος», όπου παρουσιάζεται με μάσκα παλιάτσου, μιας αναπαράστασης της οποίας η καλλιτεχνική ομάδα προσπάθησε να χρησιμοποιήσει σαν μεταφορά για το τι γίνεται στη Κύπρο: μεταφορά η οποία απότυχε παταγωδώς, επειδή, αυτή τη χρονική περίοδο της κυπριακής ιστορίας, με τη κρίση, την ανεργία, θα γράψω και την πείνα, κανένας δεν μπορεί να ταυτιστεί ή να τραυματιστεί, έστω και σαν αστείο, με και από την εικόνα ενός καλοαναγιωμένου Χριστού∙ ο κύριος λόγος που δεν συζητήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό το περιστατικό είναι γιατί δεν περιέχει κανένα φιλοσοφικό υπόβαθρο πίσω της η ενέργεια, ή, η παράσταση, της καλλιτεχνική ομάδας του Κουάπα, που, κατά τη γνώμη μου, αν δεν πληρώνονταν από το μπαράκι μάλλον δεν θα είχαν δουλειά, αφού η αντί-αντίδραση προς ιερά σύμβολα έρχεται όταν η κοινωνία και τα σημεία αναφοράς της, θρησκευτικά και μη, απειλούνται- και αυτό που παρουσιάστηκε στο Κουάπα ήταν γελοίο, αλλα όχι αστείο, ούτε καν ανέκδοτο∙ και δεν μπορώ να χαρακτηριστώ σαν θρησκόληπτος ή θρησκευόμενος με τη γενική ερμηνεία των λέξεων, ή, μάλλον, θα είναι καλύτερα να γράψω με οποιαδήποτε ερμηνεία: για να υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις, που εμπνέουν τον κόσμο, πρέπει ο λόγος που περικλείεται και αρθρώνεται σε μια καλλιτεχνική πράξη να μπαίνει στη ψυχή του ανθρώπου, να την αναστατώνει- αυτό είναι μια εισήγηση για την επομένη παράσταση, με παλιάτσους ή όχι, με Χριστούς και Ά-Χριστούς.

 

Παρόλα αυτά, το γεγονός ήταν αρκετό για να δούμε πολλές απόψεις της κυπριακής κοινωνίας σε σχέση με το συμβάν∙ από την ηλιθιότητα των καλλιτεχνών και την ανακοίνωση του Κουάπα ότι δεν ήθελε με κανένα τρόπο να προσβάλει τις θρησκευτικές αξίες, μια ανακοίνωση που αν διαβαστεί καταλαβαίνει κάποιος πως αυτό ακριβώς ήθελαν να κάνουν, ως το μη καλλιτεχνικό τρόπο που το παρουσίασαν, μιας δηλαδή φτηνής απομίμησης, και πολύ κακής, μεγάλων συγγραφέων και καλλιτεχνών που είχαν μια φιλοσοφία πίσω από του τι έγραψαν ή ερμήνευσαν για τη ζωή του Χριστού, όπως ο Dario Fo, Jose Saramago, ο Νίκος Καζαντζάκης κτλ∙ και, από την άλλη έχουμε την ίδια ηλιθιότητα, μα που πηγάζει από έναν φανατισμό, από αυτούς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να γιορτάζουν τα καρναβάλια επειδή «είναι του διαβόλου»: πριν λίγο καιρό ένας φίλος έγραψε πως μερικά δρώμενα στη Κύπρο θυμίζουν Ιράν- και είχε δίκαιο∙ θα προσθέσω και κάποια άλλα Ιρανικά χαρακτηρίστηκα, υπονοώντας την «καλλιτεχνική» άποψη του Κουάπα, που θα ονομάσω με μια συνήθεις έκφραση  που αρμόζει για την περίπτωση, «Ο Θεός να την κάμει καλλιτεχνική»∙ και, έχουμε του γονείς των παιδιών, τους φανατικούς από τη μια πλευρά, να χαίρονται που δεν επέτρεπαν στα παιδιά τους να πηγαίνουν στο μπαράκι αυτό, και από την άλλη τους ανοικτόμυαλους να λένε «Και τί έγινε» προωθώντας τα παιδιά τους να γίνουν ψευδό-επαναστάτες επειδή οι ίδιοι είναι καταπιεσμένοι σε γάμους που δεν θέλουν, σε τεράστια σπίτια που δεν τους χωράνε, σε σώματα που δεν έχουν κατεύθυνση στη ζωή, πνιγμένοι στα ευρώ που πρέπει να σπαταληθούν στη θέση της επιθυμίας τους που θυσίασαν: και υπάρχουν και οι άλλοι, που αρχίζουν να μιλάνε με το «Πρώτα ο Θεός», ένας Θεός πλασμένος στο μυαλό τους, που δεν του αρέσουν τα αστεία, οι παλιάτσοι του Κουάπα, που δεν βλέπουν το γελοίο της κατάστασης, γυναίκες που μετατρέπονται συμβολικά σε άντρες, και άντρες εκφραστές της θηλυπρέπειας, άντρες που πειράζουν παιδιά μετά από σαράντα μέρες νηστείας- και αυτούς τους ενόχλησε το Κουάπα και ένας παλιάτσος που δεν ήταν καν αστείος, απότυχε δηλαδή στο έργο του να μας διασκεδάσει, και ειδικά όλους αυτούς τους αγέλαστους: τους σοβαροφανείς του «καλού κόσμου». Χριστούς που υποφέρουν -πολλοί- συμπατριώτες μας δηλαδή που γίνονται σιγά σιγά μοντέρνα γλυπτά, αγάλματα της πείνας- αυτοί θα μπορούσαν άνετα να μπουν πάνω στο σταυρό του Κουάπα, και όχι ο, ας γράψουμε, ο αποτριχωμένος, πρησμένος και γυμνασμένος πούλουκος με τη μασκα του παλιάτσου∙ και, από την άλλη, το πραγματικό πρόβλημα της όλης κατάστασης είναι ότι υπήρχαν άτομα που θίχτηκαν με αυτό το «έργο τέχνης» – αυτό και αν μπορεί να σχολιαστεί, αλλά δεν έχω την όρεξη, τουλάχιστον παραπάνω από αυτά που γραφτήκαν∙ τέλος πάντων.

 

Αν είναι αναγκαίο, που είναι, να γίνει κάτι πραγματικά επαναστατικό στη Κύπρο, αυτό θα πρέπει να έχει σύμβολο κάποιου είδους «Χριστό» που να μη φοράει μάσκα∙ ακριβώς αυτές οι μάσκες είναι η ρίζα του κακού: κάποιον που το σώμα του να παρα-λαμβάνει την ευθύνη του λόγου του και να πληρώνει το τίμημα της πράξης.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ

Εκείνος που είναι ειλικρινής δεν μπορεί να πεθάνει από ντροπή- αυτό είπε ο Λακάν∙ και, για να διερωτηθούμε, ας σχηματιστεί το ερώτημα του «Πώς μπορεί κάποιος, ένας άνθρωπος, να πεθάνει από ντροπή»;

 

Ίσως να είναι η λάθος ερώτηση: και τότε αν γράψουμε, «Πώς ζει κάποιος από και μέσα στη ντροπή»- αυτό και αν είναι θάνατος και η πιο συχνή αιτία, ή τρόπος αν θέλετε, που περνά το χρόνο του αυτός, ή αυτή, που φέρνουν ένα υποκείμενο στη ζωή, όχι για να το στηρίξουν αλλά για τους στηρίξει: εδώ κρύβεται η ύπαρξη του γονέα που δεν μπορεί να είναι στη θέση του πατέρα ή της μητέρας, που γεννάει κόρη «Για της κτίσει από πάνω»- να μην φύγει ποτέ από κοντά τους, και που, το άλλο παιδί, αν επαναστατήσει σε αυτή τη χρήση που τυγχάνει στο ασφυκτικό «επιθυμώ» του γονιού, καταστροφικό προς το παιδί, πληρώνει το τίμημα που αρμόζει σε επαναστάτη∙ η ντροπή φορτώνεται στο παιδί αφού η τελειότητα του γονιού δεν δέχεται να απολέσει ούτε ένα εκατοστό από την απόλαυση του∙ δηλαδή, βλέπουμε γονιούς που πάντα είναι με τα παιδιά τους και ποτέ μόνοι τους, ποτέ ζευγάρι άντρα και γυναίκας, και αν είχαν κάποια ζωή όταν ακόμα ήταν σε βρεφική ή παιδική ηλικία τα παιδιά τους, αυτό σταματά όταν αρχίζουν και ενηλικιώνονται μέσω της εφηβείας- και έχουμε κόρες που φέρνουν σε επαφή τους γονείς τους με τους γονείς του αγοριού τους, και αγόρια που εξιστορούν τις ερωτικές τους περιπέτειες προ της μάνα τους, που καμιά δεν θα της μοιάσει, που μπορεί να δεχτεί την «άλλη γυναίκα» μόνο όταν εξυπηρετεί την ίδια, που αρρωστά με τα κλασσικά υστερικά συμπτώματα, καταθλίψεις, κρίσεις πανικού κτλ μόλις μάθει ότι ο γιος της γνώρισε κάποια την οποία δεν ελέγχει.

 

Αυτοί οι γονείς, μόνοι τους δεν μπορούν ούτε λεπτό να αντέξουν την ίδια τους την παρουσία, γιατί απλώνεται μια τεράστια σιωπή μεταξύ τους, μια σχέση άχαρη, επαναληπτική, ψεύτικη, αναγκαία λόγο ντροπής: για αυτό το λόγο είναι λανθασμένη η αντίληψη που έχει ειπωθεί ή έχει γραφτεί ότι το παιδί γεννιέται μέσα από την επιθυμία των γονιών: ιδού και το επτακέφαλο τέρας του θανάτου από ντροπή, που κανένας ειλικρινής άνθρωπος, ως προς την επιθυμία του και την ηθική της, δεν κινδυνεύει να πεθάνει από αυτό- από αυτή μάλλον τη «ζωή θανάτου».

 

Και η γυναίκα- θέτει το σώμα της σε καθεστώς επιθυμητού, ακριβώς όταν ντρέπεται.

ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ.

Όλα για τη φανέλα∙ τα χρώματα, τα ίδια, το ίδιο και το στυλ, σχεδόν∙ πρέπει να πιάνει τις λεπτομέρειες το μάτι σου, σαν τις γυναίκες, για να δεις τις διαφορές, μικρές διαφορές λογότυπου. Η τάδε κοινωνική τάξη θα φοράει κόκκινη Lacoste, μια άλλη χαμηλή τάξη, οικονομικά, θα ντύνει το κορμί της με Springfield, και οι λίγοι, εξαίρετη τάξη θα φοράει Burberry, θα φοράνε Louis Vuitton για να κοιμούνται∙ υπάρχουν και άλλες τάξεις, χωρίς λογότυπο. Και υπάρχουν και αυτοί που ενώ έχουν λεφτά, αγοράζουν και φοράνε copy έχοντας το σκεπτικό πως κανένας δεν θα υποψιαστεί πως είναι μή αυθεντική η φανέλα λόγο της κοινωνικής τους θέσης: και έχουν δίκαιο. Κανείς δεν μπορεί να προσέξει τη διαφορά σε αυτούς επειδή εκείνοι που τους βλέπουν χρειάζονται να τους κοιτάζουν με αυτό τον τρόπο και να τους θέτουν σαν ιδανικό που θα προσπαθήσουν να φτάσουν: όπως ξαναγράψαμε, ο πλούσιος πληρώνει λίγα, σχεδόν πάντα οι υπόλοιποι έχουν την ανάγκη να τον κερνούν.

Και θα ακούς το βαρετό, πάντα το ίδιο, ανάλογα με την εποχή, «Θα πάμε πάνω» ή το «Θα πάμε Πλάτρες», ή, «Θα πάμε στο εξοχικό μας», Πρωταρά ή σε κάποιο χωριό που είναι της μόδας ανάλογα με την εποχή: και εκεί θα βλέπεις τις ίδιες φανέλες, από τα ίδια σχολεία της κάθε πόλης, τα ίδια κουτσομπολιά για το ποιος χώρισε και με ποιον, παλιό συμμαθητή, είναι αυτή η κοπέλα τώρα ή αυτός ό άντρας, αρχίζοντας από εκείνο το κλασσικό πλέον «Έμαθες τα νέα;»∙ και, σε βάθος χρόνου όλοι είναι συγγενείς- μια μακρινή αιμομιξία: όλοι φοράνε τις ίδιες φανέλες τελικά. Και, αν και η ζωή λαμβάνει τόπο, όχι χώρα, σε νησί, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε μεγαλούπολη αφού κανένας δεν είναι ήρεμος να απολαμβάνει το τι προσφέρετε σε ένα νησί- για να ηρεμήσει κάποιος πρέπει να είναι μαστούρης ή αποκλεισμένος από το κοινωνικό σύνολο- και θα φοράει φανέλες λερωμένες, αμαρκέ, θα μιλάει για ένα, άλλου είδους, ιδανικό του τύπου «Δεν πάω σε αυτούς τους τόπους επειδή είναι για τους φλώρους»∙ έτσι λειτουργά η ζήλεια και η αγάπη για τη φανέλα. Και διερωτάται, κάποιος, αν πούμε, για ποιό λόγο πληρώνουν για τούτες τις φανέλες: ποιός είναι ο λόγος του κάθε χρέους αν όχι οι ταυτίσεις, οι αναγκαίες κάτω από τις περιστάσεις, επειδή δεν πράττει το υποκείμενο προς την επιθυμία του;

Ένα νησί που δημιουργεί τάφους, άτομα που δεν εκφράζονται, δεν μιλούν- που φορούν φανέλες∙ πλεγμένα όμορφα και πολύχρωμα σάβανα για νεκρούς.

НЕ ВИДИМОСТЬ: НА ФОРМИРОВАНИЕ НИ-КОГО.

То, что не может быть высказано, – Акт. Елеонский дискурс о том, что лилипутская апокалипсическая практика одобряет Акт под открытым небом от линейных свечей времени, тех, что показывают до и после, и делает себя действующим из-за Евангелия от Матвея, которому Лакан посвятил повторение его имени в его семинаре на тему Акта – который и не вспоминается, когда речь заходит о Настоящем, которое не может быть высказано, с которым аналитики не могут вспомнить, как он действовал, они не могут принять его как должное и превратить, хотя бы, в Гензеля и Грету, метафору поиска выхода – но с которым должны сочувствовать по средствам злых чар вместо Евангелия ∙ то единственное, что было направлено Матвеем на евреев, как Лакан направил свои семинары на формирование психоаналитиков, будучи в положении воздушного передатчика от литературы, которую кто-то не может прочитать, до не следующей, а противоположной, которую другой евангелист написал: и Слово, которое не просто набор букв, противопоставленное Богу, но не движение букв за его пределами∙ Елеонский дискурс возник в момент страсти – ориентация, которая может начаться в пути для двоих – текущее заведование, как оно воплощено Дискоболом, если аналитик имеет в своем распоряжении самодержавную эгиду, как Цезарь, противоречащий элементарным правилам, потому что действовал так, как будто он сам представлял императора∙ беспокойство создается в мерцании понимания неграмотной вредности, и о котором аналитик не может с уверенностью сказать, что это результат труизма при алфавитном монозамещение букв – буква представляет букву вместо другой буквы: это апраксия (бездействие) времени, в котором Акты chirokinesthesian субъектов создают притчу, будучи вне времени, даже вне пещеры, в которой кто-то может видеть только тени платоновских слов, акты, которые достойны движения только в союзе с тишиной.

 

Шестой дискурс, о том, что не есть подобие, и у него нет тела, потому что он не является визуальным явлением, хотя тело в апокалипсисе, который не является подобием и, конечно, не концом времен, и присутствует у Матвея. И если был бы анализ сна, данный Фрейдом, то он был бы в произнесении фальшивой вины, обоснованной перед взглядом того, что сон заключен в плаче сына: «Отец, разве ты не видишь, я горю» чисто визуальное явление, достойное называться взглядом: какое ошибочное соотношение аналитического желания – аналитику, Пенни Георгиу, понадобилось задать простейший из простейших вопросов и понять, что весь набор интерпретаций был, в действительности, ошибочной верой времени, пока она не спросила «Что такое желание в том Сне?» Что является желанием, если не отцовское молчание, говорящее: «Сын, Я хотел бы, чтобы ты мне сказал». Вот как кто-то пытается заметить голос желания – слава Богу, у женщины это получилось, в этот раз, добиться качества, к которому мужчины даже боятся приблизиться∙ и все же существует порог, когда дело доходит до акта – подумать о чем-то, когда аналитики осмеливаются практиковать вязание. А противоположность Меланхолии, где тело брошено, а объект остается, апофеоз случается не тень, а свет, от которого тень лишается своей темной кожи, когда тело субъекта становится дерматографической внешностью при игре барабанов по литургическому движению букв в имени Бога, и их молчаливых букв∙ и, если бы аналитики осмелились искать дьявола, чтобы доказать математику такого заявления, то это уравнение могло бы иметь вид: исихазм минус Бог – но это поле деятельности женщин, за пределами наслаждения в действительности: Словесная Вещь.

 

Как уже было сказано, и еще раз, не Сущность, а Присутствие∙ присутствие, которое рядом, Παρά, следующее и навстречу, в движении чего-то, в котором не хватает присутствия чего-то еще, для, в момент дискурса, который должен быть выявлен, субъекта, если он выбирает, становится свободным человеком, хотя и платит высокую цену за такую свободу, так как тело взято как Настоящий Оболь, дар Харон∙ это дальше, чем Сущность – это Присутствие, шестой дискурс собственных последствий, в действительности не имеет подобия, для тела, соглашающегося разрешить желание, прямой подход к выравниванию символов, которые обезбаливают легенду о водах вблизи Башни Силоам, и таким образом этот Акт проваливается∙ парализованные до выхода на бодрящие мокроты божественного слюнотечения воды: когда метрическая система основана на символах и объекте, которые теперь желанны сами собой, а тело субъекта становится носителем желания. Это открытие, достойное ответственности  Модулера – но это именно то, что  отличает аналитика, принадлежащего к той группе, которую кто-то может  назвать великими аналитиками: его человечность, антропоморфная система, должны были бы позволить ему разрубить узел и использовать как нить, an Нить Ариадны, субъект подсчитывает биение букв в мольбе, охватывающий женщину. Делайте это, не боясь женщин в роли компаньона того, кто  удивительно превзошел страх кастрации, но все еще ищет, чтобы почесать свои гениталии, не будучи в состоянии создать любой возможной алгоритм музыки, просто чтобы убедиться, что они на том, же месте, кентавр, изогнутый и сформированный гипсом мужчины и женщины. И когда кто-то собирается оценить эту геометрию, которая движется, которую кинематики обозначают как Геометрию Движения, и которую Лакан назвал Актом, чтобы просветить аналитиков, кто-то просто пришел к осознанию вопроса о том, как изложить область, покрытую плазмой, словом, которое в греческом также означает субъект – кто-то создал: красивый и ужасающий символ, сингенный (родственный) плазме, мог бы быть Протопластами, до того, как у них появились знание о половых различиях: это Асоматическая (бестелесная) функция аналитика, чтобы получить Существо, о котором он сказал, но сейчас Акт за пределами сексуального несоответствия: по-настоящему страшного зверя, Речь которого и есть Акт.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

Ο νόμος του Θεού είναι αλλοδαπός -είναι δαιμονισμένος, ως προς το σημαίνον, το εγγραφόμενο  στον ερασιτεχνικό λόγο του θεάτρου της Πράξης, και στο διάλογο φυσικά∙ όχι μια λέξη, αλλά μια αλήθεια για το τέλος της επιχειρησιακής αποστολής, η οποία δεν είναι ένα πράττειν: δεν είναι η δημοκρατία των γραμμάτων, αναμφισβήτητα δεν είναι ότι θα μπορούσε να γίνει αυτό, αυτή δηλαδή η δημοκρατία ∙ ο αναλυτής, δεν είναι κάποιου γένους  φασματώδους όν: με λίγη τύχη θα μπορούσαν οι αναλυτές να δώσουν το έναυσμα για τις σκέψεις τους προς τους βρώμικους κόκκους του να έχουν επίγνωση της φύσης του θέματος που έπρεπε να γνωρίζουν, η οποία δεν είναι, όχι αυτή τη φορά, το σκιάχτρο της μεταβίβασης-  δεδομένου ότι η ορθή στάση στο πόντιουμ της, από όπου η ομιλία του όντος θα διαπλέξει την εξωτερική εμφάνιση της σε πράξη σαν μια αφή χωρίς χέρι∙ αυτό είναι ότι θα μπορούσε να κάνει αυτό το πλάσμα που ονομάζεται ψυχαναλυτής σε έκ-τακτο θνητό, γιατί δρα στο λόγο του και σ’ αυτό το σώμα που δεν μπορεί να είναι βιολογία αφού διερωτάται τί πάει να πει άνθρωπος: δεν είναι μια συνηθισμένη ποιότητα των αναλυτών, και θα μπορούσε να υπάρχει μια πολύωρη ερώτηση, κάτι για να εμπλουτίσουν αυτά τα μυαλά εκτός χρόνου, με ένα ορισμένο ποσό μιας υψηλής ποιότητας ευημερίας και ανάμεσα σε εξαιρετικούς οιωνούς που, όσο και αν είναι επιθυμητό, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται, όπως ο Adler έγραψε, ηλίθιοι από τη γέννηση∙ και, ενώ η Ουσία αυτή τη στιγμή είναι σε διαχρονικό έδαφος και σε αντίθεση του υποκειμένου που φτύνει το Γράμμα, γιατί υπομένει, όχι χωρίς πείσμα, το γεωγραφικό πλάτος του σημαίνοντος, ο νόμος καταδέχεται να του σημαινοδοτήσει την πραγματική του αξία και να κάνει ακουστική την ομιλία που εκδηλώνεται ανάμεσα στη διάρκεια της ανάλυσης, κάτι σαν φρέσκα κεφάλαια για τη νέα οικονομική τοποθέτηση ως προς την ευχαρίστηση και την επιθυμία, έτσι ώστε να γίνεται ισορροπημένο, αυτό το υποκείμενο που όχι μόνο ομιλεί αλλά Πράττει το λόγο του, στη θεσπέσια κλίμακα του Αρχαγγέλου, του τί είναι μια Αξία σύμφωνα με τη δεδομένη επιθυμία του Αναπληρωτή Όντος: γιατί, μια λέξη για να έχει μια τιμή, μια αναβράζουσα, κάπως, των ιδίων κοπριάς που μπορεί να γίνει το λίπασμα του Ψυχαναγκαστικού, μέσα ή έξω λίπασμα, για εκείνους που είναι σε θέση να δράσουν, το θέμα δεν είναι πλέον οι στίχους αλλά η συ-στοιχία∙ τον κώδικα Bushido, ένα καλό παιχνίδι λέξεων για αυτούς τους φιλόλογους, να διαβιβάζουν και να συσχετίσουν με την προ-αναφερθέντα κοπριά, ο ηρωικός κώδικας, στον οποίο υπάρχει παράλληλα  ο διαστροφικός λόγος, με τη διαφορά να παραπαίει- πράγματι γύρο από ένα συμβολικό πέος- στο ότι ο ήρωας αφιερώνει το είναι του σε μια πράξη που εξυπηρετεί μια αιτία, ένα σκοπό: αυτή δεν είναι η πράξη της επιστήμης, αλλά της Αγάπης.

 

Και, αν τα αμφιβόλου γράματτα καλοσύνης, να περιγράγρματα μιας μουσικής, μουρμουρίζουν τις σημειώσεις τους, εντός της συνόδου μεταξύ του πρώτου ανάμεσα σε ίσους, κατά μήκος των μολυσμένων υδάτων του αρχιπελάγους της επιθυμίας, σχηματίζοντας λανθασμένα μια γραμμή και όχι ένα τρίγωνο, με το οποίο οι αναλυτές θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το Πυθαγόρειο θεώρημα, και πάλιν λανθασμένα σε σχέση με την πλαστικότητα του γράμματος και της επιθυμίας, με τη διαβόητη υποτείνουσα να ισούται με τη προσθήκη και το υψόμετρο στη δεύτερη δύναμη, μια απλή εφαρμογή ενός τύπου που δεν ισούται με την εν-λόγο-πράξη, λόγω της απουσίας της αναβίωσης της επιθυμίας∙ γιατί, αν το σημαίνον χαρακτηρίζεται από μια ορισμένη πολυσημία, π νόμος παραχωρεί τη θέση του στη κίνηση της επιθυμίας, διότι η ψυχαναλυτική πράξη παράγει το Ον που πράττει, το ΕργΟΝ, έργο αγάπης του αναλυτή για την αιτία και όχι η επιστήμη, της επιστημονικότητας του ίδιου του υποκειμένου που υπόκειται στην αλήθεια του∙ να μην αγαπούν τον αναλυόμενο, και αυτό είναι, παρά τα φαινόμενα, η ακριβής ανθρωπιστική φύση της ψυχανάλυσης , αφού είναι η προσαρμογή της ύπαρξής του ηθοποιού σε μια πειθαρχία, μια πειθαρχία υψηλότερη από ότι ο κανόνας που ορίζει μια πρακτική ή μια ιδέα. Ο νόμος, με την έννοια της κατεύθυνσης, είναι σύμφυτος με την Αγάπη προς την αρχή της ψυχανάλυσης και όχι το αντικείμενο∙ σε αυτή την ανθρώπινη αρχή του γέλιου ο ψυχαναλυτής σχηματίζει την κίνηση της επιθυμίας του για μια ψυχανάλυση την οποία ο Freud απέδωσε ως την ενεργοποιημένη πτυχή της ποιότητας της κίνησης: γιατί, ένας σχηματισμός είναι η αναγωγή της επιθυμίας στη θέση της θεωρίας των μορφών ∙ δεν είναι δύναμη ή ωμότητα για το λόγο, διότι αυτές είναι ατομικές ουσίες σε άλλη διάταξη όπου ομιλούνται με τη γνώση, αυτήν που είναι αλλοδαπός ως προς την Πράξη.

 

Δεν υπάρχει καμία προϋπάρχουσα ηθική της πράξης στο μητρώο του νόμου∙ η επιθυμία αποτελεί ένα τέτοιο μητρώο εντός μητρώα, και χρησιμοποιεί το αντικείμενο της αιτίας της, από την οποία έλαβε το αναφαίρετο δικαίωμα να τεμαχίσει το ένα, που είναι πέρα ​​από τα μητρώα: ο σαμάνος ξέρει γι ‘αυτό, όσο και αυτό που είναι αλλοδαπός σε εκείνο που είναι σωστό και προέρχεται από το χώρο της επιστημονικής λειτουργίας: ο γελωτοποιός γνωρίζει, επίσης, ότι, καθώς, δεδομένου ότι, το κοινό γέλιο είναι ένα προϊόν της περιορισμένης έννοια∙ όπου δηλαδή η μεταφορά αποτυγχάνει, υπάρχει γέλιο∙ αυτά τα νέα είναι πράγματι χαρμόσυνα, είναι ακόμα καλύτερο αυτό το οποίο γίνεται με το γέλιο∙ επειδή ο νόμος που είναι αλλοδαπός θα πρέπει να είναι έξω από αυτό που είναι ηγεμονική λειτουργία, και, σίγουρα, όχι κοντά στην κακή φήμη για το ερώτημα τί είναι η επιστήμη: η επιστήμη είναι η επιστημολογική συζήτηση που απαγορεύει ένα θέμα στο να αντανακλάται διαφορετικά, και δεν είναι θηλυκή καθόλου ως προς τούτο- σε αυτή τη νομιμοποίηση της τυραννίας η επιθυμία του νόμου είναι αλλοδαπός- είναι ξενόφερτη∙ και, λόγω της αυτονομίας της, σε συνάρτηση μεταξύ της ελευθερίας και του σχηματισμού του γράμματος σε εκείνα τα νερά που ο Ηράκλειτος ονόμασε ως πάντα να μην είναι τα ίδια, η πράξη πραγματοποιείται στην ίδια την ψυχανάλυση: η αυτοκτονία του Φοίνικα της γλώσσας και η διείσδυση της κοσμοαντίληψης των λέξεις μέσα από το όριο που εγκαταστάθηκε από τον Λακάν διαμέσου του Φρόυντ ∙ και, αν η επιστήμη έγινε λόγος του Θεού χωρίς τίμημα, ή τιμή, δηλαδή η απόλυτη φωνή αν κάποιος προσπαθήσει να τη σκεφτεί από το την μη ελενχομενη παντοδυναμία ενός άψογου λόγου, στη συνέχεια, ο νόμος αυτός δεν μπορεί να είναι επιθυμία, η οποία είναι από το a Όντας Αθόρυβο παρά το πραγματικό της Φωνής: μόνο μέσω αυτού του πραγματικού οι αναλυτές θα μπορούσαν να είχαν προσφορά -αντάξια της ιστορίας της Πράξης -ή αλλιώς, θα πρέπει να μείνουν πίσω αθόρυβα στην απραξία τους, εκείνη την Ανεργία της ανεπαρκής θέσης του ΕργΟντος σκασμένο στα ΓλωσσοΜατικά  δίχως ίχνος ανθρωπισμού: η επιθυμία δεν είναι Ξένη προς την πράξη∙ η επιθυμία είναι η αυτόγραμμα της εν λόγω επιστολής που έχει εγγραφεί.

Μετάφραση: Μαρίνα Χαραλάμπους.

On the Desire that is Agape and not Science.