Психоанализ бесполезен.

Его пустота будет продолжаться, человечно, как выдающийся самаритянин, то есть, будучи бесдельником в Деле, до тех пор пока будут существовать аналитики, предлагающие «предворительный сеанс». Это объясняет и бессилие практики, так как Дело ориентируется на реальность: психоаналитический акт – это как «переспать на первом свидании», не ф-акт-ический, как применяется некоторыми демагогами процесса, а если бы кто-то знал, если бы нашел причины, или объяснил, почему на это нужно время, или просто говорил, или раскрыл различные значения, которые являются злыми обещаниями на страницах благополучных справочников, в дали от аналитической этики: вот, что вызывает озабоченность – что касается хорошего значения. Тот ф-акт, что предворительные сеансы необходимы, доказывает, что психоанализ не смог стать настоящей частью социального дискурса, ориентационного движения, но смог стать, как он есть, частью терапевтического дискурса, – вот почему он бесполезен. В связи с этим многие аналитики имеют свои заманчивые фразы для первого свидания, сделали ответы более заумными и ожидают, как пророки после ф-акта, те же заранее монотонные вопросы, те вопросы, которые сами проявляются на предворительном сеансе, бесплатном и поэтому бесполезном; первоклассный флирт и подготовленные ответы, спокойствие и сострадательный голос: большое дело, особенно, если кто-то евнух. А как на счет Настоящего – вопроса, который не возникает: почему они тебя не трахают на первом свидании.

Автор: Петрос Патунас
Перевод: Регина Ибрагимова

Что такое психоанализ: вопрос о лакановском объекте.

Что такое психоанализ: вопрос о лакановском объекте.

Исследование в этой области с легкостью могло бы повторить привычный философский ответ: «Это то, что есть». Но тогда он означает аксиому, которая приравнивается к этимологии Бога, в то время, как психоанализ не относится к этой категории, и даже не является панацеей, представляя собой тираническую клятву, многообещающую излечить психологическую боль объекта с помощью специального режима работы, техник, которые не могут понять значение свободы и ответственности, и из-за которых благотворительность полна страшного пояснения. Среди музыкальности этих мыслей Лакановский психоанализ, или любой другой приличный психоанализ, в основе которого лежит эта этика, в общих чертах выражает человеческое право на «говорить», по средствам которого каждый объект призван взять на себя ответственность за собственный образ жизни и – смерти.

С момента, когда кто-то пытается, а еще хуже, отвечает с уверенностью, присущей господину, а не психоаналитику или психоанализируемому, на вопрос: «Что такое психоанализ», на типичную формулу, в которой проявляется математичность психизма и человеческой сущности «одно решение для мозгов всех», начерченная пером и линейкой слепого доверия диктатору, – тогда то, о чем он говорит, не является психоанализом, а в лучшем случае оказывается плохой психотерапией, потому что психоанализ – это «что-то», что создается, чего не существовало прежде, с каждым анализируемым в отдельности, также как и аналитик, выражающий удовлетворение от отсутствия памяти, или того, чего он не знает, может принять новое желание на уровне подсознания.

Психоанализ не может быть ничем иным как мнимое освобождения дыхания в психической движущейся геометрии, в рамках обработки данных, личностей, правды и желания, процесс которого подготавливает почву для идиоматического языка самого субъекта: поэтому психоанализ и является загадкой, – но не загадкой, которую нужно разгадать, – а загадкой, которая сформирутеся, она бес-форменная, и одновременно она рисует красоту и многостороннесть человеческой субъективности. Психоанализ начинается с раз-говаривает и двигается к молчанию: из речего места, откуда субъект черпает причину собственного существования.

Автор: Петрос Патунас
Перевод: Регина Ибрагимова

Τα Κυρια Σημαινοντα δεν Ανιχνευονται- Ανιχνευουν.

Η ανίχνευση του κύριου σημαίνοντος φωτίζεται μέσα στα ακουστικά κανάλια της ακοής του πραγματικού αφέντη, αυτού που αρέσκεται στο να μετατρέπει τον ψυχαναλυτικό προσανατολισμό σε μια πρακτική ή μια τεχνική που πολύ καλά γνωρίζει, λες και το υποκείμενο είναι, πράγματι, ένα μη αινιγματικό προϊόν απόλαυσης στα χέρια Ενός ηλίθιου Μαέστρου, που δεν νομίζει, αλλά είναι σίγουρος για το ότι κάνει, και που, δυστυχώς, εξυπηρετεί μια πορεία μελαγχολική ως προς την επιθυμία του υποκειμένου, μια πορεία που στην καλύτερη περίπτωση είναι αυτή του πανεπιστημιακού λόγου∙ έτσι έχουν αυτά- ακριβώς γιατί ο ειδικός ξέρει, γνωρίζει, δηλαδή, ποια είναι η λύση σε ένα πρόβλημα που δεν υπάρχει παρά μόνο στη διαλεκτική εξίσωση, μια μη ελεύθερη ανταλλαγή φωνημάτων αγκυλωμένα σε αυτή, ενός αφέντη και σκλάβου. Τέτοιου είδους ειδικοί ξέρουν «Πώς να αναγνωρίσουν τα Κύρια σημαίνοντα.» Όποιος κάθεται στην καρέκλα της επιθυμίας, αυτή που αρμόζει σε αναλυτή, η οποία είναι η πυξίδα της αναλυτικής πράξης και της τοπολογίας της φροϋδικής Αιτίας, λοιπόν, απαιτείται από αυτόν, να μαρτυρήσει ότι τα κύρια σημαίνοντα δεν μπορούν να αναγνωριστούν, αλλά να αναγνωρίσουν: την επιθυμία. Μόνο όταν αυτή η επιθυμία δυσλειτουργεί μπορεί, τότε, κανείς να εντοπίσει ένα κύριο σημαίνον∙ και είναι σε εκείνο το άχρονο σημείο όπου η ψυχανάλυση μετατρέπεται σε τεχνική.

Μετάφραση: Μαρίνα Χαραλάμπους.

Master Signifiers are not Detected-They Detect.

Click to find out more.

Η Ομιλια του Τραυλoυ και η Επιθυμια του Αναλυτη.

Οι ψυχαναλυτές έχουν μια ανυπόφορα κακή φωνή-πολύ λίγοι από αυτούς θα μπορούσαν να γίνουν τραγουδιστές- ας αφήσουμε κατά μέρος το να συμμετέχουν σε μια θεϊκή χορωδία τραγουδώντας το ευαγγέλιο. Η παρόρμηση ενός δάσκαλου προς τους αναλυτές, θα είναι να εγγραφούν σε μια σειρά από μαθήματα μουσικής, έτσι ώστε να είναι σε επαφή με το ρυθμό, γιατί η επιθυμία δεν επιτρέπει να είναι κάποιος τραυλός, όσο αυτό το εν λόγο υποκείμενο θέλει να ασκεί την πρακτική από τον πυρήνα του ήθους μιας τέτοιας επιθυμίας- όσο αυτή η ανησυχία μας κατευθύνει να μιλήσουμε σχετικά με το υποκείμενο που καλείται ψυχαναλυτής.

Ο τραυλός αποκαλύπτει ότι το όνομα του πατέρα εξακολουθεί να αναπνέει και να είναι σεβαστό, αν και αυτή η ανάσα αποπνέει δηλητήριο-ειδικά τώρα που έχει αποθεωθεί με τη δολοφονία του και, για να πούμε την αλήθεια, διαθέτει όλες τις γυναίκες με την δαιδαλώδη κατάρα και το άγγιγμα του Μίδα. Όντως ο τραυλός μιλεί άπταιστα το όνομα του πατέρα – προερχόμενος από ένα διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, ένα μουσικό φραγμό, ή, ένα τραγούδι θύελλα, που τα καναρίνια θα έχουν αρκετή μουσική εκπαίδευση, αρκετά καλή, για να διακρίνουν, επειδή η φωνή είναι η διαμόρφωση της ροής της αναπνοής όσο και η σιωπή είναι η απουσία αυτής της διαφοροποίησης- και δεν εννοείται εδώ το σώμα- με το νόημα να επιτυγχάνεται μετά την κίνηση, δεδομένου ότι η αναδιαμόρφωση του αντικειμένου εμφανίζεται πριν από την έννοια της απόλαυσης.

Κάποιος έχει μόνο το καθήκον, να, ρίξετε μια ματιά, αν τα θέματα αυτά είναι ορατά και όχι ακουστικά, στη διαδικασία της αποφαλλίας που εξηγείται πολύ απλά από τη λάμψη της διαύγειας του Limax maximus- ένας οργανισμός ο οποίος με προκρουστική χειρουργική επέμβαση, διδάσκει ό,τι χρειάζεται ένα υποκείμενο μερικές εκατοντάδες συνεδρίες για να αναγνωρίσει: αν έχουν τα αυτιά του καθαριστεί αρκετά καλά από την ατμοσφαιρική αύρα της επιθυμίας του αναλυτή και δεν έχει απλά επιτευχθεί μια διαφορετική στατιστική μέθοδος, ένα είδος αποφένιας με βάση σημαινόντων, το οποίο οι αναλυτές αρέσκονται στο να συζητήσουν μεταξύ τους φαρισαϊκά, έχοντας την εντύπωση μιας θεραπείας αντί της μαγείας του λόγου. Και καλά κάνουν που δεν το κάνουν, που δεν κατανοούν, και δεν πρέπει, εκτιμώ – και εδώ είναι όπου η ομιλία του τραυλού ίσως ακούγεται μελωδική σε εκείνους που δεν ασκούν μια ψυχοθεραπευτική μορφή ανάλυσης: το αίτημα είναι για τους αναλυτές, να τραγουδήσουν περισσότερο- καθιστά την διάχυση της επιθυμίας ευκολότερη όταν κάποιος την τραυλίζει.

Μετάφραση: Ελένη Πεκρή.

The Speech of the Stutterer.

Click to find out more.