Psychoanalysis Cyprus BIOBLOG

Και θα έπαιρνε αμέτρητες βόλτες τα παιδιά της οικογενείας, της γειτονιάς, σχεδόν αμέτρητα παιδιά, λάθος αυτό, είναι μετρημένα και σε τρεις σχεδόν γενεές: και απάνω στη μοτορούα χαμηλού κυβισμού, σε μια από αυτές τις πολλές φορές, ψιθυρίζει στο αυτί του παιδιού που τραβήχτηκε στο μπροστινό μέρος του καθίσματος «Σε ενοχλεί το πουλί μου»; Με αυτόν τον τρόπο, μέσα από ερώτηση, έβαλε όλο το βάρος σε ούτε έξι χρονών παιδί, αγόρι• δειλός, άρρωστος- μόνο ένας σατανάς με πολύ κακές προθέσεις θα πρόσθετε συλλαβές ώστε να αρθρωθεί αυτού του είδους ερώτηση: μόνο ένας δαιμονικότατος λόγος θα ρωτούσε ένα παιδί τέτοιο πράγμα. Αυτά τα γεγονότα, και μερικά άλλα, για ένα κορίτσι που φτηνά τη γλύτωσε από τις ορέξεις του, φτηνά γιατί αυτοί τραυματίζουν την ψυχή με τον τρόπο που θα κοιτάξουν ένα παιδί, με αυτήν την κακία που όμοιά της δεν υπάρχει, ειδικά για ένα παιδί• και αυτά τα γεγονότα όπως είχα αρχίσει να γράφω, είχαν μιληθεί τριάντα χρόνια μετά, και για το αγόρι και για το κορίτσι που είχε τότε έρθει διακοπές από το Λονδίνο- μιλήθηκαν και ακούστηκαν: μάρτυρες ο παιδεραστής, ο σύγαμπρος και η γυναίκα του• μετά ακολούθησε σιωπή γιατί το αιώνιο γνωμικό, το παλαβό, «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», θα έχει μάλλον τη βάση του σε αυτήν την περίπτωση. Θα ζύγισε ο σύγαμπρος τις κινήσεις του όπως έκανε πάντα και αποφάσισε να αφήσει να πράγματα να ταφούν μέσα στα οστά του χρόνου: «Και τι να κάμω- να του έλεγα να μην ξαναέρθει στο σπίτι μου»; Ναι, αυτό έπρεπε να κάμεις.

Αυτό έπρεπε να κάμει και αυτός ο δαίμονας, που έπρεπε να κάμει πιο πολλά και από πιο πριν, επειδή ο κολλητός του θα έπαιρνε παιδιά βόλτες για να ερεθιστεί και να αυνανιστεί μετά στο αποχωρητήριο• δίπλα από αυτό το μέρος, «το μέρος», υπήρχε το υπνοδωμάτιο των ξένων όπου τα παιδιά που ανάγιωσε η γυναίκα του, μπορούσαν να κοιμηθούν όταν χρειαζόταν: στεκόταν στην πόρτα, καλοκαίρι, τα έβλεπε με τα εσώρουχά τους και αυνανιζόταν κάτω από τον παραστατό της• κάποια από αυτά τον είχαν δει• ένα είχε αναπτύξει φοβίες, τις «συνηθισμένες» θα πουν τα βιβλία, αυτής της ηλικίας που, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο θα τα περάσουν «όλα» τα παιδιά. Και τα βράδια το παιδί θα κάλυπτε το σώμα του με το σεντόνι, το κεφάλι, όλος κρυμμένος εκτός από μιας αναπνοής εκατοστά να παίρνει αέρα, μα, και αυτός, ο αέρας, να αναπνέεται αργά και αθόρυβα γιατί έπρεπε να κάνει τον νεκρό• μόνο έτσι δεν θα του έκανε κακό ο δαίμονας. Και έτσι είχε ξεκινήσει από τότε μια πρακτική της εξερεύνησης των πεθαμένων, εκεί όπου ένιωθε ασφαλισμένος: οι ζωντανοί είχαν δείξει τις δαιμονικές τους ικανότητες…

Γενηθήτω φῶς- Fiat Lux, Lux, Lucifer: Εωσφόρος: αυτός που είναι φορέας φωτός∙ το παιδί έκλαιγε όταν αντίκριζε την εικονική εικόνα εκείνη, μάλλον πασίγνωστης κακής ποιότητας αντιγράφου γνωστού πίνακα, την εικόνα εκείνη που ήταν καθιερωμένη σε πολλά σπίτια κυπριακά, αύτη με το δακρυσμένο κορίτσι που κρατά ένα άσπρο κερί: Fiat Lux, και το αγόρι έκλαιγε, τρομοκρατημένο δεν μπορούσε να πάει στο αποχωρητήριο. Ήταν διπλά από αυτό, το πιο καθαρό «μέρος» του σπιτιού αφού καθαρίζεται περισσότερο, όπου είχαν βιαστεί τα δρώμενα, μεθοδικά όπως χαρακτηρίζει αυτούς τους ελεεινούς∙ και δύο αντιθέσεις, και μία σχεδόν ερώτηση, σχεδόν έκκληση- υπάρχει Θεός στο αποχωρητήριο, βλέπει εκεί μέσα, αν πράγματι βλέπει τα πάντα- ακόμα και εκεί- και αν βλέπει, πως αντιδρά στις αηδίες που διαδραματίζονται με τα ανθρώπινα σώματα ή σε αυτά: και δεν γίνετε λόγος για να κόπρανα, μα για το αγόρι που βιαζόταν στο αποχωρητήριο: αυτή ήταν η ερώτηση που θα είχε σε σχέση με το βλέμμα του Θεού και παντοδύναμου, όταν αδύναμο δεν μπορούσε να αντιδράσει στον ενσωματωμένο σατανά- τον θείο.

Και δεν ήταν φως που ήθελε πραγματικά να γεννηθεί, μα κίνηση, να κινηθεί να φύγει, το σώμα παραλυμένο- δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να παραλληλιστεί σε ισοτιμία με το πάθος του Ιησού εκτός από τον τρόμο ενός παιδιού μπροστά στην ορμή του παιδεραστή: Γενηθήτω φῶς- Fiat Lux, λάθος, Fiat Flux∙ φτερά, φτερά θα έδινε ένας πραγματικός Θεός που ήθελε να πράξει και εκτός του μεγάλου σχεδίου του για να σώσει το παιδί: και θα του δώσει αργότερα στη ιστορία και με άλλους τρόπους, γιατί, όπως έχουν να πουν, και καλά κάνουν, «Άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου» όσο μυστήριες είναι και το πώς θα εξελιχθούν τα παιδιά αυτής της ίδιας οικογένειας, πολλά παιδιά, τα οποία θα σημαδεύσει ο ίδιος δαίμονας- και το καθένα θα πάρει την πορεία του, κρυφά και μακριά από το φώς, όλα εκτός από ένα, επειδή αυτό θα μπορεί να δει και να ακούσει ήχους και χρωματιστές φιγούρες από τα παιδία ορισμού των σκιών: από εκεί δηλαδή που οι αντανακλάσεις δεν βλέπουν τους δαίμονες τους, εκεί όπου οι οφθαλμαπάτες έχουν σώμα.

Ο Έρικ Φον Ντένικεν στα βιβλία του έφερνε ένα εξωπραγματικό όν, κάτι που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άνθρωπος, ως τον κύριο παράγοντα γνώσεως και συνεισφοράς, για παράδειγμα στις πυραμίδες της Αιγύπτου∙ και τι πιο βάρβαρο και απάνθρωπο από τον τρόπο που προσέγγιζε αυτός τα παιδικά σώματα, με εκείνη την αναισθησία στο πρόσωπο και τις ρυτίδες του, τις ρυτίδες του ανθρώπου της δουλειάς, όχι εκείνου του γραφείου: «Εμείς είμαστε καλύτεροι εραστές από αυτούς του γραφείου»,- όμως άλλα θα πουν οι πόρνες∙ οι πόρνες ξέρουν: αυτό δεν το έμαθε∙ γιατί ο τρόμος στα μάτια του παιδιού ερμηνεύεται από αυτόν σαν ετυμηγορία «Είσαι ο καλύτερος εραστής» και αυτή σίγουρα δεν είναι η φωνή του παιδιού. Και υπήρχαν και πιο βάρβαροι και πιο απάνθρωποι από αυτόν, όντα πολύπλοκα και δαιμονικά με αιμοβόρους τρόπους, αυτοί, οι δύο σύγαμπροι που τους το είπε, ειδικά για τα δύο νεαρά κορίτσια, όχι αυτά της αδερφής του μα του φίλου του με το αντίκα Μερσεντές, τις δύο κόρες που ήταν, νομίζω τότε, δώδεκα ή δεκατριών- τι να πειράζει η ηλικία- ήταν νεαρά κορίτσια, άβγαλτα στη ζωή, που είχαν εμπιστοσύνη ακόμα στον καλύτερο φίλο του πατέρα τους από τη Λεμεσό που θα τις έπαιρνε στη θάλασσα∙ αχ αυτή η θάλασσα…πόσους παιδεραστές θα καλύψει.

Πιο απάνθρωποι να ήταν οι μάρτυρες; Να μείνει ως ερώτημα, προς το παρόν, για κάποια δευτερόλεπτα ίσως. Και πώς ήξεραν; Και πώς μπορείς να κρατήσεις στόμα κλειστό με τέτοια γνώση∙ πώς μπορείς εσύ ο καθώς πρέπει σχεδόν μεσοαστός, καθώς πρέπει, που έκανες «ότι πρέπει» σε αυτήν την κυπριακή κοινωνία- γυναίκα με ελαφρές διασυνδέσεις ώστε να έχεις δουλειά στην κυβέρνηση, να έχουν τα παιδιά σου δουλειά στην κυβέρνηση, πρώτα να έχουν πτυχία για πιο ψηλές κλίμακες, να πάρουν Κύπρια με σπίτι ή οικόπεδο, μαθηματικές ακρίβειες- τέλος πάντων, μα πώς μπόρεσες να μην πεις τίποτε τόσο καιρό και να κάθεσαι μαζί του και να διασκεδάζεις; Για την οικογένεια, να μην διαλυθεί η οικογένεια- και τα παιδιά που βίαζε ή απλά «πείραζε» τι ήταν; Αλλά μάλλον τοποθετείς και εσύ το σώμα σου κάτω από αυτό το καρκινογόνο δεοντολογικό γνωμικό του πορνογράφου «Πρέπει να τα ήθελε ο πισινός τους».

Πιο απάνθρωποι να ήταν; Δεν είναι ερώτηση γιατί μόνο ένα εξωπραγματικό όν, όχι δαίμονας, κάτι σαν εξωγήινος μα με το ταλέντο του αφιερωμένο στη καταστροφή της ανθρωπότητας, το αντίθετο δηλαδή του βοηθητικού Μεγάλου Άλλου που περιγράφει ο Φον Ντένικεν: ναι, ήταν παλιάνθρωποι γιατί τουλάχιστον ο ένας, είχε τη ευκαιρία του να μιλήσει αφού ενημερώθηκε διαχρονικά για τέσσερα θύματα∙ τα ζύγισε καλά τα πράματα, έτσι ήταν αυτός∙ φασαρία να είσαι σωστός άντρας, «Να κρατήσω τη σιωπή μου». Και το ερώτημα παρατείνει την αγωνία αφού παραμένει: πώς το ήξεραν οι μάρτυρες, πώς κατείχαν αυτήν τη γνώση του τέρατος- ας δούμε τι είδους διάλογοι σχηματίζουν τα γράμματα, «Πώς το ξέρατε;» «Μας το είπε», «Ποιος;» «Ο Παιδεραστής»: είχαν ενημερωθεί υπό τύπον αστείου με μια μπύρα και μια φούχτα αμύγδαλα ανάλατα- πιο λίγα από ότι πήρε ο Ιούδας για να μιλήσει- φαίνεται ότι η σιωπή στοιχίζει λιγότερο σε αυτόν τον τόπο. Και γελούσαν με τα κατορθώματα του «γκόμενου»- ακριβώς γιατί κατά βάθος συμφωνούσαν μαζί του. Εις υγείαν κύριοι…

Την άλλη βδομάδα συνεχίζουμε.