Οι γιορτές του έφερναν μελαγχολία∙ η εξήγηση που πήρε από το θεραπευτή του ήταν μια από το ράφι, έτοιμη από πριν, κτισμένη και καλοψημένη κατευθείαν από τον αρωματισμένο φούρνο «επιστημονικών διαδικασιών» που αφαιρούν τη πραγματική εμπειρία του ατόμου, απάντηση φτιαγμένη να απαντά σε ερωτήματα κοινά και κλωνοποίημενα, αιτήματα φαντασιακά και καθαρά καπιταλιστικά: «Επειδή όταν ήσουν μικρός στις γιορτές συνέβαιναν λυπηρά περιστατικά». Αυτή την επεξήγηση την είχε δώσει και σε πολλούς άλλους, ο ίδιος θεραπευτής, και γράφω θεραπευτής αφού σε αυτές τις συνεδρίες ο νέος ήταν ένας άρρωστος που έπρεπε να γίνει καλά, και έπρεπε να χαίρεται σε όλες τις γιορτές, να κάθεται στον καναπέ με την οικογένεια του όταν σχολάσει, σε εκείνο τον άσπρο καναπέ που δείχνουν οι Αμερικάνικες διαφημίσεις, με τα παιδιά, χαρούμενα, την σύζυγο ντυμένη και αυτή με τα άσπρα της, σε ένα τέλειο σπίτι, να χαριεντίζονται, ακριβώς όπως προστάζει εκείνο το αιμοβόρο στόμα του φιλελεύθερου καπιταλισμού και του καταναλωτισμού- εκείνη η θεωρεία που στέκεται σαν σαρκοβόρος εκπρόσωπος του Φροϋδικού Υπερεγώ, που λαθεμένα κατά τον Λακάν, πιστεύεται ότι φέρνει τα όρια στο ψυχισμό, αλλά αντιθέτως, προστάζει το υποκείμενο προς την υπερ- απόλαυση, να σπάσει το στομάχι και το στόμα του από τη απόλαυση, πάντα εις βάρος της επιθυμίας του∙ τα αντικείμενα αυτής της ροπής, καλύτερα να γράψω ριπής, προς σε αυτές τις απολαύσεις είναι πολλά και σε πληθώρα μορφών και αμορφιών, υλικά και άμορφα, και αποπροσανατολίσουν το άτομο ως προς την επιθυμία.
Και η φωνή του Πάσχα, του μιλούσε- μιλούσε στην εξάρτηση του, αυτήν που είχε με την σχεδόν σεξουαλική ηδονή του θανάτου: χαιρόταν στο βάθος της ψυχής του, το απολαύανε∙ το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία, όποτε μιλούσε για την αγάπη του Θεού, παλλόταν στην Αποκάλυψη και μόνο, στις τιμωρίες, την κόλαση- η αγάπη καθόλου στο λόγο του, και δεν έχανε την ευκαιρία να σημειώσει τον λόγο του συνομιλητή του με μια μελλοντική τιμωρία και βασανιστήριο, λες και η ζωή δεν έχει αρκετά και παρόντα, λες και δεν είναι το δυσκολότερο κατόρθωμα για ένα υποκείμενο να αναπνεύσει, να βρει, δηλαδή, πέραν από την άρθρωση της επιθυμίας και της πράξης προς αυτή τη κατεύθυνση, το χώρο από όπου Πνέει ο Λόγος του, από το Language στο Lung-uage. Ήταν εδώ που ο θεραπευτής, πιασμένος χέρια πόδια ο ίδιος στα δικά του σημαίνοντα, ένιωθε ότι έπρεπε να γιατρέψει αυτό το άτομο και δεν «άκουγε» πως, ενώ παραπονιόταν, απολαύανε τη μιζέρια, να την προκαλεί σε άλλους, ακόμα και στον θεραπευτή∙ άκουγε και αυτός την βάναυση φωνή, και την άκουγε με «λάθος τρόπους» ως προς το πως «παρακούει» ο ψυχαναλυτής, μα, πώς θα μπορούσε να παραλάβει διαφορετικά αυτούς τους ήχους, αφού ο ίδιος δεν άκουσε ποτέ την εισπνοή της ζωής, της δικής του, την παγκόσμια φωνή της ζωής: αυτή είναι η φωνή του Πάσχα, η φωνή της Ανάστασης: γιατί, η κατεύθυνση είναι η ζωή, το Πραγματικό, έστω και μέσα από το «Θάνατο»: και ίσως μόνο διαμέσου του θανάτου μπορεί να ακούσει κάποιος την Αναπνοή του: αυτό είναι και το Έργον: από το Unheimliche προς τη Ζωή.
