Λ-Εγώ

Ο Πέτρος Πατούνας είναι Ψυχαναλυτής που εκπαιδεύτηκε στο Λακανικό προσανατολισμό στο Λονδίνο, στο Ηνωμένο Βασίλειο, και στο Παρίσι, στη Γαλλία. Είναι μέλος του Σχολείου του Φροϋδικού Γράμματος που εδρεύει στο Λονδίνο (The School of the Freudian Letter), όπου και ο ίδιος εξασκεί τη ψυχανάλυση, παράλληλα με τη ψυχαναλυτική πρακτική του στη Λεμεσό, στη Κύπρο. Τακτικά παρουσιάζει σεμινάρια στο Ηνωμένο Βασίλειο σε σχέση με την εκπαίδευση ψυχαναλυτών, με πιο πρόσφατες τις σειρές σεμιναρίων, «Η Ψυχαναλυτική Πράξη», και «Η Άσκησης του Ψυχαναλυτή», που παρουσιάστηκαν ή παρουσιάζονται στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

 

Είναι συγγραφέας μυθιστορημάτων, αρκετών ψυχαναλυτικών και κοινωνικών άρθρων, μερικά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες, μεταξύ αυτών, Πορτογαλικά και Ρωσικά. Πρόσφατα έχει εκδώσει το πρώτο του συλλογικό έργο για την πράξη της Ψυχανάλυσης, «The Psychoanalytic Act:  On the Formation of the No-Body», μιας συλλογής γραπτών, εκ των οποίων αρκετά, με τη μορφή διαλέξεων, παρουσιάστηκαν σε διάφορα σεμινάρια και ψυχαναλυτικές ημερίδες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το δεύτερο του βιβλίο σχετικά με την Λακανική κατεύθυνση και εξάσκηση της ψυχανάλυσης αναμένετε να κυκλοφορήσει εντός του 2015, με τον τίτλο «On the Ascesis of the Psychoanalyst», βασισμένο στην προαναφερθέντα σειρά παραδόσεων.

Περί Λακανικής Ψυχανάλυσης

Τί είναι η Ψυχανάλυση: το Αντικείμενο της Ψυχανάλυσης.

 

Η ψυχανάλυση ασχολείται και απευθύνεται στο υποκείμενο του ασυνειδήτου, το τι δηλαδή, σημαίνει το ανθρώπινο ον, ή, καλύτερα, το ομιλούν ον, αντί να αντιμετωπίσει κάποιον σαν ένα ον άρρωστο, παράλογο, τρελό επειδή παρουσιάζει συμπτώματα “ψυχολογικά” ή όχι, τα οποία είναι συμπτώματα μόνο εάν συγκριθούν με μια εικόνα του τι είναι νορμάλ. Οπότε, αντί να γίνεται μια διαδικασία απαλλαγής του συμπτώματος, η ψυχανάλυση εξερευνεί τις υποβόσκουσες αιτίες και αιτήματα αυτών των συμπτωμάτων, αυτών τον ιδιόμορφων τρόπων, μέσο των οποίων το κάθε υποκείμενο υποφέρει και απολαμβάνει- ζει. Αυτή η κίνησης προς την αιτία είναι μια προσπάθεια για συγκεκριμένη δουλειά, που αν ακολουθηθεί, η διαδικασία της ευθύνης των προσωπικών ανακαλύψεων, θα έχει σημαντικά και συγκλονίστηκα αποτελέσματα στο πώς αποφασίζει το υποκείμενο να ζήσει τι ζωή του, με την ευθύνη και το τίμημα που φέρει η πράξη προς την επιθυμία και παράλληλα προς την υπέρ-απόλαυση. Μέσα από αυτά ο κάθε αναλυόμενος καλείται να δημιουργήσει τη δική του ψυχανάλυση και τα μοναδικά σημεία αναφοράς του. Με άλλα λόγια, η ψυχανάλυση, αποτελεί ένα προσωπικό δημιούργημα που δεν υπάρχει από πριν στο μυαλό του αναλυτή αλλά ούτε και του αναλυόμενου, εφόσον αυτό που διαδραματίζεται στις συνεδρίες είναι ψυχανάλυση.

Γιατί Ψυχανάλυση;

Τί είναι η Ψυχανάλυση- τί είναι η Λακανική Ψυχανάλυση;

Η Λακανική Ψυχανάλυση ανταποκρίνεται στο ανθρώπινο μυστήριο, ένα αίνιγμα που ίσως διαφαίνεται ελειπές μέσα από ερωτήματα όπως «Τι μου συμβαίνει;» «Τι γίνεται;», ή, ακόμα, «Γιατί αυτό να συμβαίνει σε μένα;». Τι στιγμή που ο άνθρωπος κάνει το πρώτο βήμα και επικοινωνεί με τον ψυχαναλυτή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μυστήριο του αινίγματος, η απάντηση του οποίου βρίσκεται στη προσωπική εμπειρία του καθενός, αρχίζει να ξεδιαλύνεται. Η δυστυχία και ο τρόπος που ένα υποκείμενο υποφέρει δεν είναι θέματα ξεκάθαρα. Η αξιοπρέπεια, η αγάπη και η επιβίωση – όλα αυτά τα σημαντικά συστατικά του τι είναι άνθρωπος – περικλείουν σε αυτά τη δυστυχία, οπότε ο διαχωρισμός του υποκειμένου από τη δυστυχία δεν μπορεί να είναι παρά ένα θέμα πολύπλευρο και ευαίσθητο.

 

Η σημερινή κουλτούρα, στη διαρκή κίνηση και αστάθεια που βρίσκεται, παράγει απότομες και τρομαχτικές αλλαγές που επιδρούν στην ταυτότητα και στα σταθερά σημεία αναφοράς κάθε πολιτισμού. Καθώς οι παραδοσιακές πυξίδες και συντεταγμένες των ταυτίσεων χαλαρώνουν, με μερικές να εξαφανίζονται, το άγχος γίνεται απεριόριστο και το υποκείμενο υποφέρει από αυτή την ασυδοσία με τη μορφή συμπτωμάτων. Παρόλο που το «υποφέρω» μπορεί να διαφέρει στο αίτιο και το μέγεθος, το άγχος προσφέρει – με το ανάλογο τίμημα – και μια οδυνηρή σταθερότητα στο υποκείμενο που υποφέρει. Οπότε, για την ψυχανάλυση, το σύμπτωμα είναι μια προσπάθεια για λύση, και πράττει έτσι ώστε να δέσει και να σταθεροποιήσει ταυτότητα και αγωνία.

 

Επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις στην εποχή μας, έχουν μεταμορφώσει την ικανότητα μας να θεραπεύσουμε τις αδυναμίες του σώματος – ο Νους, όχι της βιολογίας αλλά του «βίαιου λόγου» που διαμορφώνει το υποκείμενο του ασυνειδήτου, έχει μείνει μετέωρος σε αυτή την εξέλιξη περιμένοντας να φτιαχτεί από το έξω – έτσι το υποκείμενο θεωρείται «άρρωστο» και «ανισόρροπο» που χρειάζεται να γίνει ισότιμο με ένα κανονικό σχέδιο, δηλαδή ένα πρότυπο συμπεριφοράς ή κουλτούρας. Η «γιατρειά», η «θεραπεία» του Νου δεν είναι μια διαδικασία ή ένα «φάρμακο», ούτε μια τεχνική που μπορεί να δοθεί ή να χορηγηθεί στο υποκείμενο από κάποιον άλλο – δεν εμπίπτει στη φόρμουλα του γιατρού, ή του μάγου, ή του θεραπευτή, που θα δώσει την κατάλληλη θεραπεία την οποία δεν γνωρίζουμε.

 

Ο ψυχαναλυτής, αντιθέτως από ένα γιατρό, δεν υπόσχεται θεραπεία, ούτε θαυματουργική μεταμόρφωση του πόνου σε ευτυχία, και παρόλο που η κλινική εμπειρία δείχνει ότι η ψυχανάλυση έχει θεραπευτικά αποτελέσματα, η διαδικασία δεν μπορεί να στοχεύσει σε αυτά χωρίς να ενδυναμωθεί το σύμπτωμα: ούτε τα αποτελέσματα μπορούν να προβλεφθούν, σε σειρά ή κατεύθυνση. Επίσης, ο ψυχαναλυτής, για να «θεραπεύσει» το υποκείμενο που υποφέρει, πρέπει να ζητήσει από το ίδιο το υποκείμενο να περάσει πέραν της ευχαρίστησης της άγνοιας του, και να ξεκινήσει ένα έργο φιλίας με τη δική του γνώση. Αυτή η γνώση δεν είναι ένα πράγμα απλό – το υποκείμενο δεν γνωρίζει ότι γνωρίζει – ίσως την ώρα που θα απευθυνθεί σε ένα ψυχαναλυτή να έχει μια ιδέα ότι το σύμπτωμα της/του είναι σημείο για «κάτι» χωρίς να γνωρίζει όμως τι. Για να αποκτήσει πρόσβαση σε αυτό, όχι μυστικό αλλά μυστήριο, το υποκείμενο μιλάει – άρα η ψυχανάλυση γίνεται μέσω ομιλίας κατά βάση, μια πορεία από την ομιλία στη σιωπή: διαφορετική από εκείνη του συμπτώματος.

Ζακ Λακάν και Ψυχανάλυση

Η Λακανική Ψυχανάλυση και η επιστροφή στο Φρόυντ.

Είναι μετρημένοι οι ψυχαναλυτές που άγγιξαν το ύψος της διαύγειας του Φρόυντ, και ένας από αυτούς ήταν και ο Λακάν που πρόσφερε σημαντικότατες ανακαλύψεις, και μοναδικές, στο πεδίο της σεξουαλικής διαφοράς, και έδωσε νέες πτυχές στο περιβόητο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Ο Λακάν, ερευνούσε με πάθος  και προσοχή διάφορα θέματα και πάντα η δουλειά του στηριζόταν σε πραγματικά παραδείγματα, και μέσω αυτών ανάπτυξε την θεωρεία του. Στην εργασία του, γραπτή και προφορική, αναφέρονται οι «μυστικοί» και πολύπλευροι τρόποι του ασυνειδήτου στηριζόμενοι από την κλινική πρακτική του. Ανάμεσα στα έργα συνεισφοράς του, πολλά εκ των οποίων δημιούργησαν αντιδράσεις, αλλά και αξιοποιήθηκαν από άλλους τομείς εκτός ψυχανάλυσης, είναι η Οπτική Απόλαυση στις κινηματογραφικές σπουδές. Επίσης, αρκετοί διανοούμενοι και πολιτικοί φιλόσοφοι έχουν σαν βάση της ανάλυσης των θεμάτων τους τις θεωρίες του Λακάν, βέβαια με ένα τρόπο διαφορετικό από εκείνο της κλινικής εμπειρίας.

 

Ο Λακάν έδωσε νέα πνοή στον Φρόυντ, αναφέροντας ότι η ψυχανάλυση είναι η επιστήμη του πώς ένα υποκείμενο, ένας άνθρωπος, δημιουργείται μέσα από την κοινωνικότητα και την επίδραση του λόγου.

 

Η Λακανική Ψυχανάλυση διαφέρει από την κλασσική ψυχανάλυση του Φρόυντ, και βέβαια από το τι θεωρούν ως ψυχανάλυση άλλες ιδεολογικές κατευθύνσεις. Ο Λακάν ανέφερε ότι σε κάποιο στάδιο της ζωής τους, εκείνο που ονόμασε Στάδιο του Καθρέφτη, τα άτομα γίνονται «σε κομμάτια» σε σχέση με το σώμα τους και με τον Άλλο. Σε αυτό το στάδιο, βρίσκεται η «στιγμή» που το βρέφος κοιτάζει – και κοιτάζεται – στο καθρέφτη και αναγνωρίζει το Είδωλο σαν εαυτό. Όμως το είδωλο είναι ξεχωριστό και ξέ-χώρο, αλλά διαμέσου αυτής της άχρονης στιγμής γίνεται το ιδανικό του υποκειμένου, και δημιουργεί μια σχέση δυναμική με την εικόνα του και τον Άλλο: πλάθεται, δηλαδή, ένα σχίσμα, με το υποκείμενο να προσπαθεί να φτάσει την τελειότητα που φαντασιώθηκε μέσα από τον καθρέφτη.

 

Μια άλλη διαφορά βρίσκεται στην ετυμολογία του ασυνείδητου. Ο Φρόυντ ανέφερε ότι το ασυνείδητο είναι η αληθινή ταυτότητα του ανθρώπου που βρίσκεται βαθιά μέσα του, πέραν, δηλαδή, του συνειδητού. Με βάση τον Λακάν, το ασυνείδητο δημιουργείται διαφορετικά από την εξέλιξη του ατόμου, σαν αποτέλεσμα της γλώσσας και των διαπροσωπικών του σχέσεων. Η σεξουαλική επιθυμία, εν συνεχεία, δεν είναι η βάση όλων των επιθυμιών. Ο Λακάν επικεντρώθηκε στον «τεμαχισμό» του ψυχισμού σε εαυτό και Άλλο, ένα Άλλο που υπάρχει έξω από τον εαυτό. Οι ψυχαναλυτές στην Αμερική δουλεύουν με βασική ιδέα, ότι το Εγώ, μια συνειδητή επίγνωση του εαυτού, είναι σημαντική στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Ο Λακάν θεωρεί τον εαυτό διαφορετικό από το υποκείμενο του ασυνειδήτου. Ο εαυτός είναι η ιδεώδες εικόνα που κάποιος βλέπει, όταν σκέφτεται το πώς θα ήθελε να ήταν σε σχέση με τον άλλο κόσμο.

Περί Συμπτώματος

Τραύμα, Άγχος, Κρίσεις Πανικού, Κατάθλιψη/Χάσιμο Κίνητρου για ζωή, Θέματα με τη Σεξουαλικότητα, Δυσκολίες στη δουλειά ή στις σχέσεις, Εμμονές, Σύγχυση, Απροσανατόλιστος, Αυτοκαταστροφή, Εθισμοί, Μεγάλα ερωτήματα όπως «Τί σημαίνει να είσαι άντρας ή γυναίκα,» «Πώς είναι να έχεις ένα παιδί,» «ή πως είναι όταν χάνεις κάποιο κοντινό και αγαπημένο» – ανθρώπινες ερωτήσεις που χρειάζονται προσωπική ανταπόκριση και εγράφη.

Περί Ψυχαναλυτικής Συνεδρίας

Η ψυχαναλυτική συνεδρία είναι ένας χώρος, όπου είναι δυνατό το υποκείμενο να μιλήσει για το τι τον/την προβληματίζει με ένα Άλλο, και αυτό μπορεί να γίνει σε επανάληψη όπου η υπεραξία αυτών των λέξεων να χαθεί. Με την προσφορά της συνεδρίας, ο ψυχαναλυτής προσφέρεται να ακούσει τον αναλυόμενο, και επιτρέπει σε εκείνον που μιλά να ακουστεί – ο κανόνας της ψυχανάλυσης είναι ο ελεύθερος συνειρμός. Το υποκείμενο καλείται να μιλήσει για ό,τι περνά από το μυαλό του, ανεξαρτήτως αν είναι άσχετο, άρρωστο, τρελό, ανόητο. Με αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον απλό κανόνα, ξεπερνάει το κοινωνικό όριο του να δίνει νοήμα σε ότι λέει. Αυτά δεν είναι όλα, μα είναι μια αρχή.

Με Εικόνες

Από τη διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, 5 Ιουλίου, 2014: Η Ρηματοποίηση του Ασυνείδητου Υποκειμένου.

ψυχαναλυτής, ψυχαναλυση, λακανικός, λακανική, πετρος πατουνας,

University of London Petros Patounas Psychoanalyst London Lacanian ψυχαναλυτης

University of London Petros Patounas Psychoanalyst London Lacanian psychoanalysis

University of London Petros Patounas Psychoanalyst London Lacanian

Blog Index

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Και νίπτω τα χείρας μου- από το νερό, όχι από το αίμα∙ και- θα αρχίσω με το «και» επειδή αυτό το κομμάτι γραφής είναι ένα μέρος, ούτε αρχή ούτε τέλος, ενός, ούτε καν σκέψεως: και ποιο είναι τελικά το πραγματικό χρέος ενός κύπριου στην περίοδο που ζούμε;

 

Και εσύ κύριε, πάμπλουτε, που κάλεσες του μάστορες να κάμουν δουλείες στο σπίτι σου, εκείνους που χάζευαν τη πισίνα με το Γιαπωνέζικο γυαλί των 100,000 ευρώ για να σε θαυμάζουν οι αποκάτω όταν κάμνεις το δελφίνι- εσύ που έκαμες 4 μήνες να τους πληρώσεις ώσπου τελικά πήγες πάνω στο χρηματοκιβώτιο σου και έφερες μετρητά, λέγοντας «Φαίνομαι για άνθρωπος που δεν κρατά λεφτά;»: καθόλου, μα καθόλου, δεν φαίνεσαι για άνθρωπος που δεν κρατά λεφτά∙ λεφτά έχεις, αλλά δεν πληρώνεις.

 

Και εσύ κυρία μου, εσύ που μιλάς για τα σπίτια του κόσμου, που  δεν βαστούσε να τα αγοράσει, αυτούς που πλήρωναν κανονικότητα πριν, έστω με την φτώχεια τους, αυτούς που κατά την γνώμη σου δεν έπρεπε να έχουν σπίτια ακριβά- και μιλάς εσύ, που δεν υπήρξες ποτέ χρεωμένη- που το μόνο σου χρέος είναι να κάμνεις χωρίς αντίσταση πράξεις της κατά σιωπηλής διαταγή υστερική ατζέντα της επιθυμίας του πατέρα, με το να σχηματίσεις εκείνη την εικόνα του Cyprus Dream: σπίτι μεγάλο, δύο, τρία, τέσσερα μωρά, δύο οικιακές βοηθούς∙ και, επειδή τα έχεις όλα, χωρίς να έχεις το παραμικρό κόπο, γυρεύεις ένα άντρα που να κάμνει καλό σεξ- όχι πως τον υπολογίζεις πραγματικά, όχι, τουλάχιστον αφού σου προσφέρει τα παιδία που θα συμ-πληρώσουν εκείνη την εικόνα του ονείρου: εσύ, με το χρέος προς τα όσα πλήρωσε η οικογένεια σου, που δεν τολμάς ποτέ, παρόλη τη ψευδό-δυναμικότητα που σου προσφέρουν τα λεφτά, δεν τολμάς να κάμεις τίποτα από μόνη σου∙ εσύ που λες πως το πρόβλημα της οικονομίας ξεκίνησε όταν άρχισαν να έχουν Harley Davidson και άλλοι εκτός από τον «καλό κόσμο»: σκάσε τουλάχιστον, απόλαυσε απλά αυτά που υποστηρίζεις- μα, επειδή δεν τα απολαμβάνεις πραγματικά, παίρνεις την απόλαυση σου κρίνοντας και μισώντας τον «απλό κόσμο»: έτσι λέει όποιος είναι αφέντης και χρειάζεται υποτελής για να λειτουργήσει η επιθυμία του.

 

Και εσύ κυρία τραπεζικός, που λυπάσαι τον κόσμο που καθημερινά βλέπεις και έρχεται να διαπραγματευτεί, βασικά εκείνο που του ανήκει, και τους βάζεις όλους στην ίδια κατηγορία, ότι έχουν αλλά δεν πληρώνουν- εσύ που μιλάς για κάτι αόριστες, βλακώδες ομαδικές υπάρξεις, απρόσωπες, που φοβούνται να μιλήσουν πραγματικά και ακόμα περισσότερο να αντιμετωπίσουν τον ανθρώπινο λόγο∙ γράφω για εκείνα τα «Θα δουν το αίτημα σου στη Λευκωσία», «Θα μας απαντήσουν από τα κεντρικά γραφεία», «Δεν μπορεί να αλλάξει το σύστημα της τράπεζας»∙ και γράφω για εκείνα τα μικρά γράμματα που συντρίβουν οικογένειες, που μεγαλώνουν και ταΐζουν σαν νέα τροφή, μια γενιά καταθλιμμένων ανθρώπων.

 

Και εσύ κύριε βουλευτή, ρόκολε, που όταν ανοίγεις το στόμα σου μόνο με τεχνικές ρητορείας μιλάς- για εμάς τους ηλίθιους, και ακόμα πιο πολύ για εκείνους τους ηλίθιους που τους κανόνισες δουλειά για να σε ψηφήσουν- παλιάνθρωπε: εσύ δεν έχεις χρέος, και προπάντων δεν έχεις ηθικό χρέος∙ συνεισφέρεις τα πάντα στην υπαρξιακή οντότητα ενός καινούργιου Μεγάλου Άλλου, από τον Τούρκο στην Χρεωκοπία: ποιος πατέρας και μητέρα σε ανάγνωσε σαν γιο, να έρθουν να σου δώσουν ένα πάτσο∙ τελικά μόνο εσύ είσαι κακός χρεώστης: μόνο εσύ δεν πληρώνεις το τι οφείλεις στο λαό και το κόσμο που σε ψήφησε: εσύ είσαι η ετυμολογία του μη εξυπηρετούμενου δανείου.

 

Και εσύ, που αγχώνεσαι για το χρέος στη τράπεζα, και σε βλέπουν τα παιδιά σου να λιώνεις, που βλέπουν ένα πατέρα ανήμπορο, να πνίγεται σε κάτι που ονομάζεται «τράπεζα» και «χρέος»: δεν είναι αυτό το χρέος σου αγαπητέ κύριε∙ σκέψου τί θα ήθελες να πεις στα παιδία σου, ποιο, δηλαδή, είναι το πραγματικό σου χρέος σαν πατέρας, σαν μάγκας την ώρα της κρίσης: και, αν η πολιτεία, η τράπεζα, η οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε θέτει την πληρωμή της ηθικής ευθύνης της πράξης του και το τίμημα της στο Άλλο, με άλλα λόγια να πληρωθεί το ότι ο ίδιος απολαμβάνει, όπως ακριβώς γίνεται αυτή τη στιγμή στην ιερά νήσο μας, τότε, χρέος σου προς το παιδί σου και προς σε αυτή την ηθική γραμμή που διέπει τη θέση του πατέρα είναι αυτή: «Ας τα πιάσουν γιέ και κόρη μου»∙ και, αν θέλεις να είσαι και αρκετά κακός, που το δικαιούσαι, θα μπορούσες να καταραστείς και να πεις, μάλλον να συμ-πληρώσεις στο προηγούμενο «…για να πληρώσουν τις αρρώστιες τους»∙ αυτό θα ξεκλειδώσει τη πράξη και θα ξεπληρώσει το χρέος σου.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.